Er was eens een eekhoorntje, dat woonde in het bos.
Het klinkt misschien gewoontjes, maar zijn naam was Jos.
Zijn naam was misschien gewoontjes, maar Jos was dat
niet!
Eigenlijk was hij heel bijzonder, bijzonderder dan Jos
vind je eekhoorntjes niet!
Jos had bijvoorbeeld altijd honger, altijd trek!
Had hij net zijn eten op, dan wilde hij meteen weer een
snack!
De hele dag at hij en duwde hij zijn wangetjes vol,
Maar
hoeveel hij ook at, zijn buikje werd nooit te bol.
De andere eekhoorntjes waren daarom best een beetje
jaloers op hem,
Dus ze kletsten over hem en als hij in de buurt kwam dan
dempten ze hun stem.
Dan spraken ze zachtjes, zodat Jos het niet kon horen....
Maar daar hadden ze het mis, want Jos had ook nog eens
supersonisch goede oren!
Hij kon alles horen, wat iedereen zei.
Of iemand nou ver weg was, of heel dichtbij.
Hij hoorde de mensen, de dieren en zelfs de blaadjes aan
de bomen.
Er was geen geluid op aarde dat aan de oren van Jos kon
ontkomen.
Maar Jos deed steeds of hij de andere eekhoorntjes niet
hoorde.
En hij ging door met nootjes zoeken en deed alsof hij
zich nergens aan stoorde.
Hij liep rond door het bos, kijkend en zoekend naar
nootjes op de grond,
En als er andere eekhoorntjes waren dan had Jos een grote
glimlach om zijn mond.
Maar diep van binnen had Jos eigenlijk best veel verdriet en pijn,
Want hij had het gevoel dat hij niet zichzelf kon zijn.
Jos was geboren in het lijf van een eekhoorntjes
jongeman.
Ja en? Hoor ik je denken, wat is nou het probleem dan?
Het probleem is nogal moeilijk, maar ik zal het je
proberen uit te leggen,
Jos vertelt het zelf niet zo vaak, hij vindt het
moeilijk om te zeggen.
Als je Jos echt zou kennen, dan zou je weten dat hij zich
eigenlijk een meisje voelt.
Maar hoe kan dat nou? Hoe is dat nou weer bedoeld?
Jos heeft het gevoel dat hij een meisje is en dat meent
hij écht.
Het is niet zomaar een grapje, of iets dat hij zomaar
zegt.
Hij weet het, hij voelt het, maar uitleggen kan hij het
niet.
Het is iets dat je weet, niet iets dat je ziet.
Toen Jos dit voor het eerst tegen zijn papa en mama zei,
keken ze hem heel lang aan.
Jos was bijna bang, dat ze nooit meer aan het praten
zouden slaan.
Maar toen zei mama met een zucht: "weet je het zeker
lieve Jos?"
En papa vroeg: "het is toch niet omdat iemand je
pest hier in het bos?"
Maar Jos moest huilen en legde uit hoe het voor hem zat,
Dat hij in plaats van stoere broeken en petten, liever jurkjes en strikken had.
Dat hij niet hield van in de bomen klimmen en kattenkwaad
uithalen,
Maar veel meer van kletsen en giechelen en de meiden met hun
verhalen!
Papa en mama namen Jos mee naar een eekhoorn psycholoog,
Die na heel veel praten met Jos aan mama en papa vertelde dat Jos dit niet uit
zijn duim zoog.
Hij had dan wel het lijf van een eekhoornman,
Maar bij
zijn hersenen was daar geen sprake van!
Zijn hersenen leken meer op die van een eekhoornvrouw,
En
daardoor kwam het dat zijn hoofd eekhoornvrouwtjes dingen wou.
Papa en mama begrepen het toen,
En Jos mocht toen een aantal dingen anders gaan doen.
Vanaf dat moment besloot Jos dat hij klein ging beginnen!
En hij kocht een mooi lintje van roze linnen.
Daarvan maakte hij een mooie strik voor in zijn haar.
En sindsdien draagt hij dat en niemand kijkt er echt
naar!
Voor Jos is dit voorlopig even genoeg,
Maar de psycholoog had ook gezegd: "het is nog
vroeg.
Het kan zijn dat je straks helemaal als een eekhoornmeisje
wil leven
Als dat zo is, bel me dan even."
Maar Jos weet niet of dat nodig gaat zijn.
Voorlopig voelt hij zich wel weer even fijn.
Hij loopt gewoon weer glimlachend door het bos, tussen de
bomen
En laat alles gewoon op zich af komen.
En iedereen die om Jos lacht, die is gewoon stom,
Jos
probeert zichzelf te zijn en wie dat niet snapt is dom.
We zijn allemaal anders, maar toch allemaal gelijk.
Van buiten zijn we anders, van binnen zijn we allemaal
even rijk!
januari 2015
.jpg)
.PNG)
