Het kale Egeltje

Er was eens een Egeltje, het is werkelijk waar,
die verloor in één nacht tijd, al zijn haar!
Nou ja haar... dat klopt natuurlijk niet helemaal,
maar feit is, hij was ineens helemaal kaal!

Al zijn stekeltjes vielen er uit,
van zijn staartje tot aan zijn spitse snuit.
Er was geen stekeltje meer te bekennen.
Het was best vreemd, best wel wennen.

Iedere keer wanneer hij in de spiegel keek,
werd hij een beetje sip en ook een beetje bleek.
Hij vond het maar lelijk, saai en raar,
en wilde eigenlijk weer een hele bos met haar!

En dus ging hij naar de winkel voor een pruik.
Hij voelde de zenuwen dansen in zijn buik.
Hij wist niet goed wat hij wilde: bruin, zwart of blond,
kort of juist heel lang, tot op zijn kont.

Hij zette de ene na de andere op,
maar dat voelde maar raar zo op zijn kop.
Hij had het gevoel dat het niet bij hem hoorde,
en dat zo'n pruik hem eigenlijk alleen maar stoorde.

En dus liep hij opgelucht weer terug naar zijn huis
en zette een ketel water op het fornuis.
Hij maakte voor zichzelf een lekker kopje thee
en nam nog een koekje of twee.

Toen ging hij opnieuw voor de spiegel staan
en staarde zijn eigen spiegelbeeld aan.
En ineens gingen zijn gedachten heel erg snel,
want wat hij in de spiegel zag, beviel hem wel.

Er zijn zoveel Egeltjes op deze aarde,
en allemaal zijn ze van heel veel waarde.
Ze lijken allemaal op elkaar,
hebben allemaal hetzelfde haar!

Allemaal hebben ze stekels die prikken en pijn doen
en altijd zitten hun stekels keurig in fatsoen.
Maar met zijn kale huidje was hij eigenlijk wel heel speciaal.
En nu was hij het bijzonderste Egeltje van allemaal!

Het Egeltje was niet  langer meer sip,
hij voelde zich eigenlijk best wel hip!
Hij gaat weer lekker met zijn vrienden op stap,
en voelt zich hartstikke knap!